Tag - Sokolica
Sokolica – skała wapienna w Dolinie Będkowskiej na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej. Położona jest w środkowej części Doliny Będkowskiej na wprost bocznego wąwozu Przecówki i Brandysowej, w miejscu w którym płynący dnem doliny potok Będkówka zakręca w lewo. Jest najwyższą skałą na całej Jurze, osiąga wysokość bezwzględną 425 m n.p.m., wysokość względna to około 100 m a sama pionowa ściana skały ma wysokość około 60 m. Platforma wierzchołkowa jest prawie pozioma tworząc dość rozległą rówień.
Na szczycie Sokolicy archeolodzy odkryli pozostałości grodu, który prawdopodobnie istniał od VIII wieku i był jednym z najsilniej umocnionych grodów Wiślan. Z jego trzech stron opadają pionowe, wapienne ściany, które stanowiły kiedyś naturalną barierę obronną dla ewentualnych najeźdźców. Gród dostępny był tylko od wschodniej strony. Aby najeźdźcom uniemożliwić zdobycie grodu, wykonano głęboką, suchą fosę, a po obydwu jej stronach wały ziemne. Różnica wysokości między dnem fosy i szczytem wewnętrznego wału wynosiła około 20 m, a długość wałów około 100 m. Fosa i pozostałości wałów są widoczne do dzisiaj. Na terenie grodziska odnaleziono kawałki ceramiki, wyroby z krzemienia i z żelaza oraz kości ówczesnych zwierząt domowych. Znaleziono także przedmioty metalowe i ceramiczne wytworzone przez ludzi kultury łużyckiej z przełomu pierwszego i drugiego tysiąclecia przed naszą erą. Gród użytkowany był do czasów Władysława Łokietka.
Według specjalistów z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie Sokolica jest budowlą mikrobialno-gąbkową powstałą z rafopodobnych struktur w płytkim morzu szelfowym, które w górnej jurze istniało na tym terenie. W jej powstaniu zasadniczą rolę odegrały cyjanobakterie oraz gąbki, których szkielety można znaleźć w strukturze skały.
