Region: Tatry Zachodnie

Tatry Zachodnie (słow. Západné Tatry) – jedno z trzech pasm górskich Łańcucha Tatrzańskiego, będące zachodnią częścią Tatr, należące do Karpat, położone na granicy polsko-słowackiej. Góry graniczą z Tatrami Wysokimi na wschodzie, Podtatrzańską Kotliną na południu, Górami Choczańskimi na zachodzie i Rowem Podtatrzańskim na północy. Główny grzbiet ma 37 km długości, a pasmo górskie obejmuje 31 dwutysięczników. Tatry Zachodnie mają powierzchnię ok. 400 km², co stanowi niemal połowę całej powierzchni Tatr. 25% powierzchni Tatr Zachodnich znajduje się w Polsce, reszta na Słowacji. Są drugim pod względem wysokości pasmem górskim zarówno w Polsce, jak i na Słowacji, najwyższym szczytem jest Bystra o wysokości 2248 metrów. W polskiej części Tatr Zachodnich najwyższym szczytem jest Starorobociański Wierch (2176 m).

Trzon krystaliczny głównego grzbietu Tatr Zachodnich stanowią głębinowe skały magmowe (granity) oraz skały metamorficzne (gnejs i łupki krystaliczne, amfibolity, migmatyty, mylonity). Północne stoki Tatr Zachodnich, podobnie jak Wysokich oraz Tatry Bielskie, zbudowane są ze skał osadowych. Występowanie tutaj dużej ilości skał bardziej podatnych na erozję niż skały Tatr Wysokich jest przyczyną tego, że szczyty Tatr Zachodnich są niższe. Największy wpływ na kształtowanie rzeźby terenu wywarły wody płynące – potoki. Niewielki szlif nadały rzeźbie Tatr Zachodnich lodowce górskie. Mniejsza wysokość szczytów spowodowała, że w czasie epoki lodowcowej nie uległy one tak silnemu zlodowaceniu – powstające tutaj lodowce były mniejsze, kotły lodowcowe płytsze i nie tak surowe. Ogólnie wpływ lodowców na rzeźbę gór był tutaj mniejszy niż w Tatrach Wysokich. Wskutek występowania tutaj skał wapiennych – wapieni i dolomitów – dobrze rozwinięte są tutaj zjawiska krasowe, efektem których są liczne jaskinie i wywierzyska, żłobki krasowe, leje krasowe. Tu występuje najdłuższa i najgłębsza jaskinia Polski – Jaskinia Wielka Śnieżna.

Klimat nie różni się od klimatu w innych częściach Tatr. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec, natomiast najzimniejszy jest luty. Na szczytach zima trwa przeciętnie od połowy października do połowy maja. Charakterystyczną cechą pogody jest duża jej zmienność, trudna do przewidzenia. W ciągu kilku godzin pogoda może się radykalnie zmienić, nie jest niczym rzadkim w lecie czy wczesną jesienią duży spadek temperatury i występowanie silnych wichur z zamieciami śnieżnymi czy gradem. Charakterystycznym rodzajem występującego w Tatrach wiatru jest halny.

Ze względu na zróżnicowanego podłoża geologicznego roślinność Tatr Zachodnich jest bogatsza i bardziej zróżnicowana gatunkowo niż w Tatrach Wysokich. Ma na to wpływ duża ilość skał wapiennych z interesującą florą roślin wapieniolubnych. Wiele gatunków roślin występuje tylko tutaj, a wiele innych, które w Tatrach Wysokich są rzadkością, tu występuje pospolicie.